24.12.11

MENDIGANDO.




A PICARESCA
Gran parte do significado raial das nosas reaccións está na conexión intanxible,emocional, que  permítenos vincularnos coa xente dun luar, cos "obxectos"vivos dese mesmo luar.
A rabia que nos produce non atópase nos obxectos inanimados que sempre poden ser recuperados. A causa produce rabia ao espertar os ollos e só ver desolación pois o que en realidade vemos son seres vivos arrasados pola viveza das chamas e , talvez, a estupidez
 dalguén.
A rabia de ver unha paisaxe viva,agora, morta.
Só queda a esperanza de que o tempo rexenere o espazo, e , nós máis vellos.
Podería falar máis, innecesario...
BD.


"Gran part del significat real de les nostres reaccions és a la conexió intangible, emocional, que
 permet vincular-nos amb la gent d'un lloc, amb els "objectes" vius d'aquest mateix.
La ràbia que ens produeix no es troba als objects inanimats que sempre poden ser

 recuperats. La causa produeix ràbia en obrir els ulls i només veure dessolació, doncs el que en
  realitat veiem són ésser vius assolats per la lluentor de les flames, i, potser, per l'estupidesa
 d'algú.
La ràbia de veure un paissatge viu, ara, mort.
Només queda l'esperança de que el temps regeneri l'espai i, nosaltres, envellim.
Podría parlar més....innecessari." SINCOPADA.

[Gran parte del significado real de nuestras reacciones está en la conexión intangible,que
permite vincularnos con la gente de un lugar, con los "objetos" vivos de ese
mismo lugar.
La rabia que nos produce no se encuentra en los objetos inanimados que siempre pueden ser
recuperados. La causa produce rabia al despertar los ojos y sólo ver desolación pues lo que en
realidad vemos son seres vivos asolados por la viveza de las llamas y, tal vez, la estupidez de
alguien.
La rabia de ver un paisaje vivo, ahora, muerto.
Sólo queda la esperanza de que el tiempo regenere el espacio, y, nosotros más viejos.
Podría hablar más, innecesario...BD]
[El texto en lengua catalana me lo tradujo Sincopada, a la que debo dar las gracias por ello.
Me parecía buena idea añadir a esta entrada otra lengua; para ello recurrí a la calidad gráfica
de esta persona ( y como persona),  ya que mi conocimiento sobre esta lengua es reducido.
Nuevamente, gracias,
Sincopada...]

20.12.11

EL TERCER NACIMIENTO DE ULISES.



Se acercó a todos y con desparpajo dijo:
- Hola a todos, mi nombre es José Docavo, soy escritor.
Estoy vendiendo mi primer libro a precio de edición, lo que a mí me ha costado.
Es mi primera novela y si queréis echarle un vistazo... La vendo a muy buen precio.
Fue rápido, audaz, educado y con una alegre sonrisa fue repartiendo algunas  según
íbamos, algunos, alargando la mano y mirándolo a la cara.
Le eché un vistazo a la portada y a la contraportada,
donde leí la sinopsis de la obra.
Luego a la hoja con el contenido de edición y registro.
Leí un poco de la primera  bajo un título qué ponía:
"El arco del tiempo ha sido doblegado"
Leí hasta la mitad. En un hojeo rápido ojeé todo el libro.
Fui a la última y ponía:
FIN DEL PRIMER LIBRO.
Revisé la contraportada y en la foto que aparecía puede ver  que,
 efectivamente,
era él, ingeniero metido a clown y escritor.
Le pregunté si tenía final y me respondió afirmativamente.
Luego vino, le alargué el dinero y le pedí que me lo dedicase.
Lo hizo encantado y me dijo: - te gustará, ya verás.
Fue el viernes día dieciséis.
Durante el resto del trayecto fui leyendo
y alcancé la estación final en la página nueve.
Hasta hora me gusta pues es dinámico, divertido e intrigante.
Curiosamente lo leído trata de
 Galicia, Madrid, Vigo, A Pedra, el Miño, Ourense, Lugo, Guadalajara,
 el Paleozoico, alguien de Barcelona, de Rigoberta Menchú;
 sobre historia y unos personajes llamados
 Héctor , Ulises, Elena, Rami, Jaume , Montserrat, etc.
Habla , también, de la Tercera Persona del Singular.
Sigo leyendo.
Cuando termine os diré qué tal me fue en ese viaje imaginado por
José Alberti
Pues al fin y al cabo, Docavo es apellido galaico
y el de Alberti me recuerda al poeta que conocí
en los años ochenta en el café Sunset 77, en la
Plaza de los Cubos.
Mola.
http://eltercernacimientodeulises.blogspot.com/
[Lo cierto es que tengo varios libros que terminar de leer.
 Los tengo que intercalar entre unos y otros.
 Lo malo de estos es que son muy grandes y pesados,
 para ser transportados en los bolsillos,
 pues sus autores me los enviaron mediante pdf.
Al estar impresos por mí en A4 los tengo que leer, a ratos, en casa.
Más adelante haré unas entradas dedicadas a mis amigos escritores, entre ellos a


18.12.11

LAS HISTORIAS SE REPITEN ( III )...

[Oid tranquilamente el tema de Deep Purple, Si pulsais en ampliar está traducida la letra]
¿Só un home só?

Illámonos tanto tempo ao ano na illa que somos, que cando decidimos abrila pra emprender o cabotaxe descoñecemos quen será o noso contramestre. Temos prácticos de porto mais ningún deprendiz alcánzalle a escada. Ás veces bogamos sen arrumbo e consumimos toneladas de combustibels en singraduras incompletas que fannos apocados pola viaxe que percorremos.
Necesarios tripulantes nalgunhas regatas pra sentirnos patróns do tempo e ambos ser mareantes pra naufragar na noite,
se fose preciso.   BD.
[Nos aislamos tanto tiempo al año en la isla que somos, que cuando decidimos abrirla para emprender el cabotaje desconocemos quién será nuestro contramaestre. Tenemos prácticos de puerto pero ningún grumete le alcanza la escalera. A veces bogamos sin rumbo y consumimos toneladas de combustibles en singladuras incompletas que nos hacen infelices por el viaje que recorremos.
Necesarios tripulantes en algunas regatas para sentirnos patrones del tiempo y ambos ser navegantes para naufragar en la noche,

si fuera preciso]   BD. 
 

5.12.11

JO, QUÉ NOCHE...



Mentres, podendes gozar destas imaxes na xeitosa páxina do blogue de
Na pola máis alta da vella carballa pódese ver, a dereita, moi preto, enriba, a
(Pincha en Andrómeda para ver más fotografías)


Este tema de Jethro Tull es por el olvido del  mando de la cámara de Dani.

[Mientras, podeis disfrutar de estas imágenes en la estupenda página del blog de
DANI CAXETE
En la rama más alta del vetusto roble podeis ver, a la derecha, muy cerca, arriba, a
ANDRÓMEDA]

1.12.11

LAS HISTORIAS SE REPITEN ( II )






A historia repítese
 Conversa entre Colbert e Mazarino, durante o reinado de Luís XIV da Francia.-


Colbert: Pra conseguir diñeiro, hai un momento en que, enganar [ao contribuínte] xa non é posibel. Gustaríame, *Siñor Superintendente, que *expricásseme como é posibel continuar gastando cando xa se está endebedado ata a gorxa...


Mazarino: Se se é un simple mortal, está craro, cando se está coberto de débedas, vaise a parar á prisión. Mais o Estado... cando se fala do Estado, iso xa é distinto. Non se pode mandar ao Estado a prisión. Xa que logo, o Estado pode continuar endebedándose. ¡Todos os Estados fano!


Colbert: Ah si? Vostede pensa iso? Con tudo, precisamos de diñeiro. E como habemos do obtelo se xa creamos todos os impostos imaxinables?


Mazarino: Créanse outros.


Colbert: Pero xa non podemos lanzar máis impostos sobre os probes.


Mazarino: É certo, iso xa non é posibel.


Colbert: Entón, *sopor os ricos?


Mazarino: Sopor os ricos tampouco. Eles non gastarían máis e un rico que non gasta, non deixa vivir a centeares de pobres. Un rico que gasta, sí.


Colbert: Entón, coma habemos de *faer?


Mazarino: ¡Colbert! ¡¡Ti pensas como un queixo de gruiere ou como o mexadeiro dun enfermo!!¡¡Hai unha cantidade enorme de xente entre os ricos e os pobres!!

Son *tudos aqueles que traballan sonando en chegar algún día a enriquecerse e temendo chegar a probess. ¡É a eses aos que debemos gravar con máis impostos..., cada vez máis..., sempre máis! ¡¡Eses, canto máis lles quitemos, máis traballarán pra compensar o que lles quitamos¡¡ ¡¡Son un reserva inesgotable!!.BD

La historia se repite
[Diálogo entre Colbert y Mazarino, durante el reinado de Luís XIV de Francia.-
Colbert: Para conseguir dinero, hay un momento en que, engañar [al contribuyente] ya no es posible. Me gustaría, Señor Superintendente, que me explicara cómo es posible continuar gastando cuando ya se está endeudado hasta al cuello...
Mazarino: Si se es un simple mortal, claro está, cuando se está cubierto de deudas, se va a parar a la prisión. Pero el Estado... cuando se habla del Estado, eso ya es distinto. No se puede mandar al Estado a prisión. Por tanto, el Estado puede continuar endeudándose. ¡Todos los Estados lo hacen!
Colbert: ¿Ah sí? ¿Usted piensa eso? Con todo, precisamos de dinero. ¿Y cómo hemos del obtenerlo si ya creamos todos los impuestos imaginables?
Mazarino: Se crean otros.
Colbert: Pero ya no podemos lanzar más impuestos sobre los pobres.
Mazarino: Es cierto, eso ya no es posible.
Colbert: Entonces, ¿sobre los ricos?
Mazarino: Sobre los ricos tampoco. Ellos no gastarían más y un rico que no gasta, no deja vivir a centenares de pobres. Un rico que gasta, si.
Colbert: Entonces, ¿cómo hemos de hacer?
Mazarino: ¡Colbert! ¡¡Tú piensas como un queso de gruyere o como el orinal de un enfermo!!¡¡Hay una cantidad enorme de gente entre los ricos y los pobres!!
Son todos aquellos que trabajan soñando en llegar algún día a enriquecerse y temiendo llegar a pobres. ¡Es a  esos a los que debemos gravar con más impuestos..., cada vez más..., siempre más! ¡¡Esos, cuanto más les quitemos, más trabajarán para compensar lo que les quitamos¡¡ ¡¡Son un reserva inagotable!!.]

Las encontré de camino, me paré y me pidieron unas monedas.
 Para las fotos no hubo inconvenientes. Nuestros ojos sonrieron un poco apagados,
 nos dimos las manos.
 Se quedaron los dineros
Llevo varios días dándoles vueltas a este asunto,
 a este lamentable tormento.
Un antiquísimo relato contaba estos mismos ejemplos,
hace más de dos mil quinientos años.
Lo anacrónico era el nombre que había en la bolsa que tenían como zurrón.
 A estas personas les hace falta más de un salvador...

[*Localismos, en u, i, apócopes, metátesis, contracciones]

Conclusión: 
La sociedad media es la encargada de sostener a los ricos y a los pobres. Una sociedad sin esta clase se desmorona y empobrece a su pueblo consiguiendo unos altibajos enormes que conducen a conflictos de todo tipo. La sociedad media es como la gallina de los huevos de oro. 
 "El estado no puede entrar en prisión pero puede ser prisionero de su propia deuda... para con el poder de los mercados"
Siendo, a su vez, un pelele en manos de oligarcas puestos por sus propios adeptos. Estos creyéndose dioses hacen a su antojo, olvidando que son parte de un pueblo, de una sociedad de la que partieron y a la que ya no reconocen. Es la lucha de clases...Puro Elisium sin necesidad de estaciones orbitantes que distraigan la imaginación de las idealistas. Hay clases que se creen en el derecho y con el poder de someter a otras, a las mayorías y, las éstas se revelarán con los mismos elementos de siempre, por la fuerza para contrarrestar la opresión a la que se ven sometidos. 
Otros, mientras tanto, pretenden seguir engañando a los más humildes con ideales sin fundamento basados en supersticiones de un pasado ignorante, muy lejano y miedoso de los elementos naturales. Cuando las sociedades nómadas se asentaron aún creían en seres omnipotentes que los tenía vigilados. Tomando este relevo continúan miles de años después, los asentados y los no tanto,  diciendo que existe lo indemostrable y con ello distribuir la esperanza engañosa de un mundo de libertad para unos mamíferos pensantes a los que tratan como a niños con infusos juguetes de futuros inauditos. Engendros que sólo viven en las esquizoides mentes de unos a los cuales, otros, preparan durante seis años, como mínimo, para persuadir con dialéctico sinsentido a los de siempre. 
Para dar veracidad a esto contratan a muchos de las clases altas que  darán fe y ratificarán sus vagas palabras; esto es ensayo. El error es ignorancia y los aciertos sólo se materializarán en libertad cuando la sociedad reciba completo el saber que los hace críticos.

No hace mucho leía en un letrero en las paredes de un colegio-instituto de tipo religioso algo que ponía: "Educar en la verdad para ser libres"

Una manipulación de esta palabra, verdad (y libertad),   a la que llevan monopolizando tanto tiempo que a muchos les parece sólo suya. Su verdad es tan limitada como la esfera terrestre. Esa esfera que los contiene y de la que han llegado a decir era el único y umbilical mundo posible. [Con este uso controlan la dirección hacia donde se mueve la sociedad y confiesan a sus fieles para conocer su debilidades dándoles caramelos penitentes de una pena a la que imponen como si ellos fueran guardianes y señores del bien y el mal. Estos perdonavidas, perdonamales paternalistas se les van muchas veces las manos y suelen caer en aquello del haz lo que yo te digo, no lo que yo hago. Cinismo griego, hipocresía y mala intención.

Quinientos años calculo, como mucho, para que sus creencias se conviertan en mito; lo malo es que otras nuevas están reemplazando a estas ya viejas ideas y así seguirán bañándose en las mismas elucubraciones todas las nuevas generaciones...Si es que no se agotan, estos seres humanos,  antes y se desarrollan otras nuevas a partir de evoluciones tardías y complejas como las hormigas.
Pues eso. d:D´

29.11.11

OXÍMORON.





...OXÍMORON...
[Mais tiña outras rosas, pódense ver nesta outra páxina]
[Pero tenía otras rosas, se pueden ver en esta otra página]

25.11.11

ROBER MEDIERO o "no hay fallo". [la sonrisa refleja]

[A saca das vistas do seu pai reflexa unha segunda vez a daguerre do momento]
O sorriso sempre atento, lendo canto
pode na reflexa mirada do seu semellante, na estrada.
Non hai fallo,
expresa con máxima elocuenza
pra dicirche que está de acordo, contento.
Cando a mocidade que irradia alcánzache e penetra na túa cachola,
só esperas ver como chega.
Veloz, case alcanza o vento
Expóndollo, un día faloulle Hermes
tuteándoo deulle ás aguieñas, un agasallo de Céfiro. BD.

[La sonrisa siempre atenta, leyendo cuanto
puede en la refleja mirada de su semejante, en la carretera.
No hay fallo,
expresa con máxima elocuencia
 para decirte que está de acuerdo, contento.
Cuando la jovialidad que irradia te alcanza y penetra en tu cabeza,
sólo esperas ver como llega.
Veloz, casi alcanza el viento 
Planteándoselo, un día le habló  Hermes
tuteándolo diole  alas aquileñas, un regalo de Céfiro]BD.

[Bos días amicus:
Manteniéndome al margen de entes y abstractos hay que decir que la fortaleza personal, deportiva, temperamental y la autoformación humanista en este hombre sobrecógeme de tal forma que cuando subo a mi velocípedo para recorrer unos kilómetros de soledad, me conmueve tanto su recuerdo como su condición de persona y deportista.
Salvo por un conflicto que le impidió estar en el pódium de las estrellas que en cantidad han ganado más carreras de las grandes, bien hubiera sido él quien también lo hubiera conseguido de no ser por ese tremendo contratiempo.
Lo más alucinante es que tras un humilde velocipedista se escondía un hombre con una gigantesca capacidad humana que traspasando y escalando montañas por pistas de tierra tenía el poder altruista de los mecenas elegantes, en sus manos y en sus piernas.
Otros alcanzaron todos los podios pero tener un currículum como éste sólo se puede conseguir desde la humildad, el interés y la prudencia. Legendario heraldo.Interesantísimo.[PD: Durante muchos conflictos armados, en los países donde se produjeron, los mandos de los ejércitos de zona requisaban todo tipo de vehículos y ciclos de la población para su servicio anteponiendo fuerza mayor para sus causas. Con éste, como con otros no pudieron]
Breves saludos.
Deica logo amicus...]
Antes de la carrera
      [Hermano Bertg:
Y es que a mí, Róber,[tu padre y yo sabíamos que ibas a ganar y contigo llevarías a tu equipo] me recuerda a este corredor. Incluso al mítico Delio Rodríguez, el "meteoro galaico",de Ponteareas. Del que yo, cuando era un chaval, era su amigo]
 Después de la carrera

22.11.11

CRONOS/REA...

[Xentileza da Merce pra ilustrar ista páxina. É dun luar fermoso e antergo, coma a sutileza da mesma. Con ista daguerrre trátase de presentar o luar sosegado qué é a Terra mais o ceo nas noites cheas de romantismo]

¿Y el Universo hacia dónde se expande?
PLANTEAMIENTO:
El Universo no  sólo  se expande, se expanden los “objetos” que lo pueblan dentro de él. Son las galaxias, los cúmulos, las superagrupaciones, las que se expanden con todo el conjunto de ellas y de objetos (astros) a su vez.
¿Por lo tanto se desplaza en expansión el conjunto “conocido” cómo Universo? Sí. ¿Hacia dónde se desplaza? Muchas teorías coinciden en que esa expansión se produce en todas direcciones sin diferencia de dimensión, cómo vagando en el frío y distante (para nosotros que somos tan diminutos o más que un microbio comparados con sus enormes distancias medidas en tiempo/velocidad que ya ni en parsecs) espacio de expansión. Tal aseveración suena a redundancia y nos deja un seco e inútil argumento que no nos conduce a nada; por eso podríamos decir que las teorías más audaces (la mía) es que la pregunta se responde de otra forma.
[Gentileza de Dani Caxete para ilustar esta página por su efectismo explosivo para representar la energía cósmica transformadora. El universo profundo actual]

¿Hacia dónde se expande el Universo?
 Antes hablamos de la expansión de sus objetos dentro de la propia dimensión que debería ocupar el Universo. Ahora deberíamos dar la vuelta al concepto que tenemos del tiempo como una sucesión de la medida cronológica que respecto de una circunstancia anterior y de una futura respecto del presente que ocupamos nos planteamos todos los días. Esos sucesos acaecidos ya no existen pero perduran en nuestra memoria cómo un suceso ocurrido y del cual ya hemos obtenido un resultado que nos prepara para el futuro, futuro que aún no existe pero que se nos plantea tan irreal y distante si nuestra pretensión sobre él es ver en muchos días por delante; en cambio ese futuro es casi casi un presente si lo planteamos inmediato, tanto que enseguida se convierte en presente. Bien, pues teniendo grosso modo este pequeño planteamiento podrías, ahora sí, imaginar que si ese Universo, en el cual vivimos, con sus objetos no se expande (pues si sus objetos se expanden no pueden alcanzar un límite y allí colisionar entre sí en un enjambre desastroso que los condujese a una nueva Big-Crunch que no está motivada por nada necesario) en ninguna “DISTANCIA” por ti conocida, sólo nos quedaría pensar que este Universo Se EXPANDE en el TIEMPO. Su expansión se está produciendo en El TIEMPO y a su vez va ocupando un espacio. Pudiera parecer sencillo pero es algo, no tanto, más complejo de lo que parece. La expansión en el tiempo es el que crea el espacio. Donde unos objetos van desapareciendo y otros se van creando en la misma medida en que sus sustancias se van deshaciendo para viajar salvando enormes distancias y volver a formas jóvenes “células” de astros que configurarán su nuevo aspecto. Cómo recordarás, hablábamos hace un instante de unos hechos acaecidos en una situación, la cual respecto del presente llamamos pasado y la cual respecto de lo que imaginamos nos ocurrirá, llamamos pasado o futuro. Pero cómo ya planteó Heráclito, ya nada es igual, pues tanto, el mismo tiempo que transcurre como el lugar y nosotros mismos no estamos en clara quietud sino en lento movimiento; por lo tanto nuestras células también habrán superado esa transición de esos instantes y serán cada vez un poco más diferentes o más viejas...
[Concepto artístico del autor sobre la sucesión de posibles universos simultáneos, contenidos en sí mismos, siendo a su vez continentes]
En el Universo su expansión como conjunto se produce dentro del tiempo y a su vez creando espacio. ¿Pero qué espacio y dónde se produce ése? Tal vez una de las teorías nos hable de un “movimiento” de expansión dentro de un Universo Mayor; otras nos hablan de Multiversos, algo nada descabellado; y otras hablan de un conjunto de pequeños universos que se van creando y destruyendo en función de la medida en que sus objetos alcanzan una determinada vejez y ya no pudiendo rehacerse más veces entre sí son implosionados y/o engullidos para dar lugar a un nuevo/s universo que se vuelve a engendrar dentro de ese Tiempo, pues el espacio que ocupaban ya no existe.
No voy a entrar en la definición del tiempo que de ella han dado científicos cómo Einstein o de otros muchos que unas veces como científicos y otras como filósofos y/o pensadores han postulado sobre el tiempo.(tengamos en cuenta que el tiempo es imparable, no se puede parar, es inmutable e irreversible, tal y como nosotros lo conocemos) Es interesante saber, debes saber, que una cosa es tu /nuestra medida del tiempo y nuestra dimensión tan finita y contingente que comparados con la medida del tiempo de los grandes objetos espaciales es ínfima e insostenible, ni siquiera un suspiro, empleando una leve metáfora. Bien, pues ellas también tienen un tiempo de duración pero es tan inmenso que se nos escapa al razonamiento que empleamos aquí; entonces deberías imaginar que hay un Tiempo mayor que se crean y es, por así decirlo, simultáneo a esa expansión. Creado ese tiempo (el cual es existente en sí mismo) sobreviene el espacio para que sus objetos continúen en expansión. El problema es saber a dónde conduce ese final, si es que hay un final. El final tal y cómo nosotros lo entendemos no es ni debe ser así. Su final es tan distante y tan lejano (tanto en tiempo como en espacio) que nos conduce a plantearnos nuevas aproximaciones nada descabelladas sobre esa expansión.
Pero eso es un tema que dejaré para un posible planteamiento posterior, replantearlas por quién quiera para que la explicación sea más clara si no lo hubiese sido ya.
Breves saludos.



Tampoco pretendo hacer una tesina de todo esto y por ello mis palabras están algo ligeras de conceptos y se plantean, o eso intento, de forma filosófico frugal. Por ello es posible.
Deica logo amicus.




[Esta entrada ya se había planteado en otros blogs con fechas de 2009, 2010, 2011]                   

16.11.11

G-ALICIA O PAÍS DAS MARABILLAS



Taranis - Desencontro
O día chega ao seu fin cando o sol móstranos os seus restos todos entendemos
que il nunca durme e déitanos nunha dura  xornada de recollida.
Derradeiramente, o día faise na cociña entre elas unha tixola e saborosas
           ásanse e cocen pra tomar entre viño ou leite que as embadurne.
Pequenos magostos de conseconzas alixadoiras  
onde só a noite agocha un novo amencer amornado
pra unha rebusca nova; outra vez volta ao traballo, ao eido;
de volta quedan os días da  xeitura  do verán cálido.
Leiras  de centeo e trigo; espigas  de millo penden nas galerías
nun  xeitoso secado, evitando con altivez a rateira  chegada
Empréganse istas en ausenza de horreos e canastos
pra moitos mesteres que bendigan colleitas ao sol do día.d:D´

[ El día llega a su fin cuando el sol nos muestra sus restos todos entendemos
que él nunca duerme y  nos acuesta en dura jornada de recogida.
Finalmente, el día se hace en la cocina entre ellas una sartén y sabrosas
se asan y cuecen para tomar entre vino o leche que las embadurne.
Pequeños magostos de consecuencias aliviadoras
donde sólo la noche esconde un nuevo amanecer templado
para una rebusca nueva; otra vez vuelta al trabajo, al campo;
atrás quedan los días de siega del verano cálido.
 Campos de centeno y trigo;  mazorcas de maiz cuelgan en las galerías
en un oportuno secado, evitando con altivez la ratonil llegada.
Se emplean éstas en ausencia de horreos y canastos
para muchos menesteres que bendigan cosechas al sol del día ]BD

[Hay términos localistas y otros trastocados en e, i, que enriquecen las diferentes formas galaicas.
"O Souto do Enconto" es ligera metátesi de encanto, encantado, encantada]

10.11.11

NEPENTHES.


Veu a  facerme unha *vesita e ao fixarse na pranta da fiestra, dixo:
- Seica, agora, dedícasche ao cultivo de condons.
Logo dun intre de desconcerto rímonos.
Aiche algúns  *jichos que teñen agudas *comparanzas.BD.

Vino a hacerme una visita y al fijarse en  la planta de la ventana, dijo:
- Así que, ahora, te dedicas a cultivar preservativos.
Después de un instante de desconcierto nos reímos.
Algunos tipos tienen agudas comparaciones.BD.

[*Localismos, otros usos similares, con  e  y  jeada]
[Cuando le conté que se trataba de una Nepentes, una planta carnívora, insectívora, salió como alma que lleva el diablo]

5.11.11

2011, UNA ODISEA "DESPACIO".


Un correo de preaviso fue suficiente para hacer el equipaje nocturno en marcha singular.
Una llamada de confirmación hizo el resto; ser el piloto del Capitán Danikxt
 hacia las laderas del Norte. El viaje a media noche, cuando la madrugada despierta
y con ella los de hábitos nocturnos. Insectos, anfibios y otras especies que nos rondaron
por el camino. Retirado el telescopio, a la una y treinta emprendimos viaje por entre las piedras
de una calzada tortuosa, tanto como giros se nos presentaban rodeando regatos y rocas.
Meteoritos estáticos que un día se desprendieron sin causar impactos y daños.
La llegada, a mitad de camino, al cóncavo, a la hoya, nos puso al tajo.
 Artilugios necesarios,
útiles preparados y una serie de expertas mañas en sus manos hicieron el resto.
Un termo de mi carga, con café fue necesario para soportar el rigor nocturno.
 Marcaba mi reloj de pulsera las tres y tres eran los grados cercanos a cero.
Nuevo avance, nuevo periplo entre moles de granodioritas que sintiendo los senderos de agua
ya acumulaban las turbas y más turbas lo que en días venideros, ahora sólo era una muestra.
Un cielo, único, despejado, sin luna, se presentaba inmenso para los intentos fotoastronómicos.
Desplegó toda su experiencia, su ciencia y mientras me instruía corregía con hábil manejo
la pequeña nave de imágenes que luego nos traeríamos.
Las cinco al regreso.
 Todo a los hombros con las manos lavadas de manipular salamandras con delicadeza espacial.
 Dóciles modelos sirvieron para  fotografías de color plenas en tonos suaves desprendidos de la noche,
 allí donde las pinturas de luces por incapacidad no pudieron llegar.
El alba nos alcanzó a una hora del haiga, quien gustoso  nos conduciría a las puertas megalopolitanas.
Despuntó Lorenzo, como siempre, por el Este y
 describiendo su arco habitual se elevó sin contemplaciones a reventar nuestras pupilas de dilatadas y oscuras horas.
Temblorosa mañana un viento azotó las ramas de las frondas en una cima cercana; últimos recuerdos en las cajas mágicas para
 una vuelta feliz y dicharachera.BD.

[Gracias Amicus DANIKXT por los conocimientos adquiridos
y haber compartido un astronómico y fantástico viaje al firmamento. Gracias maestro.
Las cosmofotografías son propiedad de Dani Caxete]


1.11.11

LAS HISTORIAS SE REPITEN ( I )


Haiche veces que doe o estar e o ser
Ás veces pasa o indecibel
Haiche veces que doe o qué ver
cando o home busca o apetecibel
Cando o  fame asoma
a espera é o corrente
Por un recanto impacente
coñecendo as súas moitas limitazóns
avidez de presa perdoabel
seu *colo entra ruxindo consolo
do seu determismo atroce subxugado
co que alivar seu dor allea
coma humán é padecelo. BD.

Hay veces que duele el estar y el ser
A veces ocurre lo indecible
Hay veces que duele lo qué ver
cuando el hombre busca lo apetecible
Cuando el hambre asoma
la espera es lo corriente
Por una esquina impaciente
conociendo sus muchas limitaciones
avidez de presa perdonable
su *colo entra rugiendo consuelo
de su determinismo atroz subyugado
con el que mitigar su dolor ajeno
como humano es padecerlo.BD

[*Colo/colon/intestino/cólico]

[A Berto y a mí nos sorprendió a punto de cenar en Casa de Pepe Calviño (tan afable y hospitalario como excelentes son sus mariscos y comidas), en el alto del Calvario; entonces apareció balbuceando palabras indescifrables y preparamos unas monedas. Pepe se disculpaba por tan inadecuada visita. A nosotros no nos importaba. Le indicó donde sentarse y esperando unos instantes le trajo un gran plato de buenas viandas. Eran las once, tal vez, y mientras nosotros a lo nuestro, él devoró aquellos manjares ansiosamente que sólo la deferencia de nuestro anfitrión fue capaz de ofrecer. Se disculpó, nuevamente, era innecesario. Se fue como entró y le ofrecimos las monedas preparadas. Las cogió  inmediatamente, se las entregó a Pepe, con ellas deseaba pagar la cena. Sin posibilidad de otra cosa se despidió de igual modo. Las monedas retornaron, pero se fueron para el bote.

Hace más de treinta años bajaba la calle sobre un carro de bolas un mendigo, un bohemio, que recogía chatarra para subsistir de algo y comer. Viajaba algunas veces al año a Barcelona y, en el tren, cuando regresaba contaba historias increíbles de un hombre dando voces feroces entre dos rocas. Entonces todos reíamos con él entre tinto y tinto unos calamares en tinta, pan y algo de blanco.
Luego, un día, desapareció para siempre; nos enteramos como se entera todo el mundo, por la prensa y otros medios, supongo. El vientre hinchado...
Adiós para siempre amigo EDUARDO.] BD.




20.10.11

*MONSTRUO MARINO.


  
*Bogábamos entre correntes,
bogábamos nun barco corrente,
bogábamos a favor, simplesmentes.
Deixamos por babor os ventos,
as miradas a estribor viramos
Que cada cal conte
O que estábamos vendo
BD.
*Cal é o animal que era?


[ Bogábamos entre corrientes,
bogábamos en un barco corriente,
bogábamos a favor, simplemente.
Dejamos por babor los vientos,
las miradas a estribor viramos
Que cada cual cuente
lo que estábamos viendo.]
 BD.
*¿De qué animal se trataba?

18.10.11

*DINEURO ( I )



Cando algo dá correcto e sábeno os demais
hai outras situacións nas que
calquera semellanza coa nosa é...Mera coincidencia?
BD.


[Cuando algo marcha bien y lo saben los demás,
 se producen otras realidades en las que
 cualquier parecido con la nuestra es... ¿Pura coincidencia?]
BD.


  [19´25 mm.
 Diámetros 
 18´50mm.
Un gresite 20mm.]
*Fumo/Humo

*La Confederación Helvética no pertenece a ésta.

9.10.11

EL *YANQUI...



Bob Dylan: Señor (interpretación)

Me ocurrió hace años cuando me presentaron a aquel tipo alto.
-Hello soy John y soy  “americano”…
Esto dijo al  presentarse y con  marcado acento tejano…
-  ¿De Perú?  -dije yo con cierta sorna dudosa.
-  Ouh, nou, nou. De América del norte…- dijo él extrañado.
- ¿De Méjico?... -volví a afirmar.
-  Ouh, nou, nou… (Riendo un poco) De los Estados Unidos de América…-dijo él, un poco contrariado.
-  Aaaah, estadounidense, estadounidense…Ahora caigo. Caray.
Él rió un poco aunque con su gesto preocupado.
Me preguntó.
-  ¿Y tú de dónde eres? (Con su peculiar acento)
- ¡EUROPEO, europeo!... - dije yo con elocuencia.
Dudó un poco al principio mas luego cayó en la cuenta y sonriendo añadió
-  Ya. ¿Pero de dónde?
-  Del noroeste… -dije yo con ahínco (úsese aquí la susodicha rima conocida).
-  ¿Dónde está eso?...-  preguntó él con gran desconocimiento.
-  Suiza, está en Suiza….Sí, allí en un canto(n) del mapa. [B.D.]

[*Moraleja: Seamos claros y humildes si no deseamos ser rechazados por todos,
 incluso por los, de otros posibles mundos, extraños
Ser cotillas y metiches sólo conduce al rechazo.
Nunca te metas en donde no te llamen y aprende a retirarte
cuando te lo dicen con sutileza. *Gringo]

4.10.11

DESLUMBRANTE.


Eric Burdon & the Animals- San francisco Nights (1967)

        
                      Eric Burdon & The Animals - San Francisco Nights               
                                      
Descendeu mergulléndose en bano
nocturno o seu reflexo en espello alleo
Non importou aos seus donos
que xeitosos contemplaron
como outros días, un de tantos.BD.
[Il] tiña seis anos cando alguén preto a min
 ensinoume o primeiro poema que eu lería de Rabindranath Tagore.
Dende entón lin outros moitos, inda que non soio de iste magnífico artista.
Canto del vía chamábame ampla atenzón
a súa capacidade plástica e a súa facilidade dialéctica.
Hai metáforas coas que trato determiñadas circunstanzas
e o emprego doutros recursos estilísticos coa
mesma intenció. Mais pra poder xuntarme
non atopei outro.BD.
  E o solpor preguntou
- Non hai quen poida relevarme?
- Farase o que se poida, mestre.
Dixo a lámpada de lama. [R.T.]
Descendió sumergiéndose en baño
nocturno su reflejo en espejo ajeno.
No le importó a sus dueños
que gustosos contemplaron
como otros días, uno de tantos.

[Tenía seis años cuando alguien muy cercano
 me enseñó el primer poema que leería de Rabindranath Tagore.
Desde entonces leí otros muchos, aunque no sólo de este magnífico artista.
 Cuanto veía de él me llamaba poderosamente la atención
 su capacidad plástica y su facilidad dialéctica.
Hay metáforas con las que trato determinadas circunstancias
 y el empleo de otros recursos estilísticos con la
 misma intención. Pero para poder enlazarme
con determinada genialidad 
no encontré otro.BD.]

[ Y el sol poniente preguntó
- ¿No hay quién pueda relevarme?
- Se hará lo que se pueda, maestro.
  Dijo la lámpara de barro. R.T.]