Apoyado a un lado de la entrada del café Pepe Botella mientras llegaba. Esperando.
Un minuto y medio fue mi demora, tal vez dos; un artista plástico y musical, Millán,
de La Palma, entretuvo mi caminar al dirigirnos cordiales saludos que siempre requieren
de un instante frenando la marcha para compartir unas palabras.
Cuando llegué, Alberti, ya estaba allí, cómo aquel ser antediluviano.
Tomamos café y cerveza.
Todo el mundo dejaba que los sociables
gorriones hicieran migas de las suyas como entretenidos limpiadores. Ninguna
molestia que no suponga el verlos activos moviendo constantemente sus
cabezas por ese miedo instintivo que nos los acercan; tal voracidad es superior a su voluntad
y en esta simbiosis viven sin muchas condiciones. Compartiendo divertidos sus gestos.
Su novela, esta vez, tiene menos carga personal y un carácter más genuino cada uno de sus personajes.
Me contaba que rehaciéndola se había librado de muchas cosas que impedían una lectura mejor,
aunque sigue transportándonos a muchos lugares
tan conocidos por todos que sino fuera porque él lo dice parecería que es del todo cierto.
Cuándo me avisó de su llegada, por correo, fue tan grata la sorpresa que enseguida
nos pusimos en contacto. Ocasión que no se debe dejar pasar.
Nuestra despedida en San Bernardo fue breve, con el recuerdo que a cada uno acompañaría
el camino hacia casa, disfrutando del complejo paseo por la ciudad anochecida.
Gracias Alberti, por tu compañía y tu libro, ahora ya está leído
y es tanto mejor, cómo me has dicho.
Charlaremos con calma.[bd]
Apoiado ao carón da entrada do café Pepe Botella mentres chegaba. Agardando.
Un minuto e medio foi a minha tardanza, seica dous; un artista prástico e musical, Millán,
da Palma, entretivo o meu paseninho ao dirixirnos cordiais saúdos que sempre requiren
dun instante enfreando a marcha pra compartir unhas verbas.
Cando cheguei, Alberti, xa estaba alí, coma aquel ser antediluvián.
Tomamos café e cervexa.
Tudo o mundo deixaba que os sociabels
Tudo o mundo deixaba que os sociabels
gorrións fixesen niscas das súas como entretidos limpiadores. Ningunha
molestia que non supoña o velos activos movendo constantemente as súas
cacholas por ese medo instintivo que nolos achegan; tal voracidade é superior á súa vontade
e nesta simbiosis viven sen moitas condicións. Compartindo divirtidos os seus xestos.
A súa novela, esta vez, ten menos carga persoal e un carácter máis xenuinho cada un dos seus
persoaxes.
Contábame que refacéndoa librouse de moitas cousas que impedían unha leitura millor,
aínda que segue transportándonos a moitos luares
tan coñecidos por todos que senón fóra porque il o di parescería que é do todo certo.
Cando avisóume da súa chegada, por correo, foi tan grata a sorpresa que deseguida
púxemonos en contaito. Ocasión que non débese deixar pasar.
A nosa despedida en San Bernardo foi curta, co lembro que a cada un levaría
o camiño cara a casa, gozando do complexo paseninho pola cidade anoitecida.
Grazas Alberti, pola túa companha e o teu libro, agora xa está lido
e é tanto mellor, coma me dixeches.
Chalraremos asosegadamente.[bd]