Nina Simone: Sinnerman
Contos
no estraperlo V:
Eiquí en castelán
O tempo *voa a vida nas súas *ás campa viaxeira medorenta a caérsenos enriba e nos con ela...
Alivio
Douspasos Adiante, nado ao calor dunha lareira, fíxose maior co sainete e os
madrigales que o seu titío contáballe alá nas pódalas do emparrado; cabisbaixos
ámbolos recitabanse pra consolo das horas e o tempo lixeiro. O traballo
improductivo de subsistencia embargábaos mentras horas importándolles unha
alcarabía si manhá había votacións ou era festivo. Este e a facenda non tinhan
horarios nin sabían de descansos, eran asuntos sen importancia que eles facían
de meia gana só pra seguir vivindo un día máis ata chegar as matanzas. O frío
vento de finais, xa recolleitas anadas e tubérculos, era agora gran de batalla
e carne de muinho que ambos sobor burrinhos transportaban con temperanza aos
pés da montanha á que voltaban pasados uns días. Despois cas sacas fóra do
alcance de leiróns e outros furelos íanse pasando os intres con bos cigarros e
pipas, leituras e xaques, mates e damas no calor da cocinha. Caída a noite
sobor unha cunca de días de lardo só e verzas daban sabor á pota semanal do
único caldo amigo de ruíns patacas louras. Migallas de pan con leite e vinho
azucrado ao almorzo e outrora volta ao eido agora coidando as abellas ás que
pacentemente tratan por si escasean ou caen enfermas dalgún mal queixadas.
Entre tantas necesidades unhas veces xantaban ao medodía e outras no
esquecemento chegando a casa eran xa horas de comida. Outrora sería.
Unha
vez, Douspasos Adiante, viu un empardecido intenso, luzada da noite,
mentres apacentaba o escaso do gando e quedouse ao fin prendourado
mentras duraron as luces da físgoa e chegoulle a hora verde, ínterim único
punto. Cando regresou ao fogar falou co gran vello e isto foi o que lle
dixo:
──*Xiao,
Micavelo , si non che importa, quero percorrer o mondo e ver onde o sol asconde
sonhos.
O avó
tristeiro levantándose sen présa e co aspecto moi adusto achegouse a el e
deulle un grande apreixo de despedida. Logo dixo
──Sabía
que algún día chegaría este intre e por iso tínhate gardado algo que che será
indispensábel. Ben trátao e sempre che será moi útil; con iso poderás ver máis
aló do mundo, tralo solpor.
Xuntos baixaron a un
recuncho desconhecido pra Alivio e apartando unha chea de pallas da corte
descubriu o cadro dun velocípedo coruscante co cambio que ponhía *alivio-23sinmans.
Daquela descubríndoo por compreto apareceu decata unha cicleta de roda
setecentos de cando el músico entreguerras ía por pobos, aldeas e luares
recitando e tocando a gaita a calquera que lle dese dous pesos ou un chan onde
pasar a noite si o día botábaselle enriba.
Contan que despedíronse
unha manhá polo boedromión e, logo das vendimas, perdéronse de vista pola
distancia de poalleira que fundía solapando *recordos nos ollos dámbolos.
Un traxe de chaqueta
elegante pana e terlenka pra a viaxe pedaleando era a súa cruz e raia viva. Xiz
de sastre raioto.
Seica saiba algún día
algo del, pensaba o que se queda.
──Si podes escribe algo
──voceou o tío, mais o mozo só puido, virando a cachola, axitar os seus brazos
en sinal de despedida. d:D´
[*Adiante
Ivasoio son os apelidos do seu tío; Norbeto Llulius os seus alcumes e oitenta e
dous finados. 3266]
[O curioso
da anécdota é que o que se foi foi o vello, xa un transfuxido permanente, o
outra xa leva un tempo pedaleando sobor a cicleta de varillas, ista xa con
setenta e cinco anos de roda tempa]
[*É unha
referencia a os cambios ShimanoAlivio21 das rodas traseiras :)´]
[*Recordos:
bágoas. É un sinónimo lembrando as parolas daquela pilícula Blade Runner]
Cantos viaxes fixemos xuntos, meu. O fin, despois de tantos anos xa non voltareiche a ver...E bótoche de menos tanto coma os outros dous que transfuxiron o ano pasado, coido no mesmo mes. As veces penso en vos e váiseme un anaco dá vida con cada solpor. De cativo, ti, coidando de min e xogando; xa de maior eu ocupábame de ti en cada unha das nosas viaxes. Foron anos departindo de filosofía, teoloxía, antropoloxía, arte e, entre medias, chistes e anécdotas cas que riamos coma tolos. Eu cada volta máis apóstata, ti cada outra maís lonxe. Xa de xoven eras filósofo e apartado, de vello ficache o revés. Eu fixen o contrario.
E aínda
ficaba moito que falar, viaxar, contar, rir...E aínda fícame o teu irmao a quen
vesito as veces.
Grazas, meu,
pola vida compartida. Bricd
Nina Simone: ain´t got no
[*Livres: Nos mapas feitos ata agora esta serra onde morre o Macizo Galaico aparece nomeada coma "Penas Libres"; algo que no meu xeito de ver é unha aberració. O nome en galaico sería "Penas Ceibes", mais o ser raiota sempre tivo o nome de Livre do galaicolusitán. Os que fixeron os mapas entendían que era unha errata (coma cando escreben o meu hipocorístico o que lle suman unha "d" final sen máis; sen facer caso do acento na primeira sílaba) e logo a trocaban ca letra "b". Unha pena que non merecen estas penas.
Serra de Penas Livres é o seu nome; serra raiota, de homes e mulleres livres que sempre caminharon xuntos, da man dos que fican a outra beira da raia]
unha historia emotiva, contada dun modo curioso, cun final algo triste, pero natural, coma a vida.
ResponderEliminaras fotos son impresionantes.
Un post moi fermoso.
bicos
Siempre, cómo recordarás, hay uvas por estas fechas que compartimos a sabor de su dura pulpa pero que entre los dedos se deshace en los labios y deja caer en los dientes su rica fresa que algunos quisieron ver desaparecer.
EliminarSe fue, como las uvas de fresa, en marzo, sobre el tres aproximadamente y me dejó el recuerdo de nuestros viajes desde que era pequeño; los último quince años estuvimos viajando juntos. Él recordando los muros, los pasos que había dado cuando su amada Amanda compartían juntos la casa de la aldea. Primero fue ella allá por el noventa y siete; luego, a boedromion pasado, el siete. Los dos por costumbre teníamos acompañarnos en el haiga, también su hermano, y entre los tres brindar por aquellos que ya no estaban. Ahora, últimamamente, brindamos sólo los dos que quedamos por él, por ellos, por ella.
Cada cabo de año subíamos allá y limpiando los prados, árboles, caminos y reparando muros de pedreras nos juntábamos al plato de arroz a la olla y un sinfín de tintos en cunca. Ya sólo que damos los que nos vemos para el brandy, Dalí que añejo tomamos con tacos de jamón y queso; luego hablamos y mirándonos a los ojos recorremos en ellos nuestros recuerdos que proyectamos el uno en el otro y juntos compartimos ópticas distintas pero comunes.
Se fue, cómo ella, sin dejar constancia de sus dolor y en casa. Mi aviso el mayor de todos, cuando llegué era tarde. Fue al otro teléfono y se perdió la llamada en el limbo telefónico.
Hace años me regaló una bici que restauré y anduve con ella kilómetros de sol y lluvia, fue la primera; tal vez en Torrejón y la compartimos durante tiempo, él con ésa y yo en su Onda; motocicleta de la que aprendí a tirar millas.
Y nos reíamos a muerte de la vida y de la misma forma vivíamos a fondo todo cuanto podíamos cada vez que por esas fechas de vendimias tomando pulpo los tres, vinos, almejas o mariscos y carnes, o paisajes con los que explicarle la luz que él últimamente no podía más que percibir.
Me enseñó cosas que están más allá de algunos libros, la compañía de año tras año juntos en el viaje y los mismos chistes en cada recorrido que como pasaba tanto parecían siempre distintos.
El año pasado se fueron dos, por marzo, el mayor de todos y el segundo menor; uno con ochenta y ocho; el otro con cuarenta y cuatro. En marzo de éste se fue con ochenta y tres que por septiembre siempre nos veíamos...Espero que sea en algún otro momento.
Me apunto un bico y para ti a pares... :))´
[PD: Los encabalgamientos, como siempre, son a propósito]